Innsbruck

Het prachtige
Innsbruck Foto: ONBEKEND

Innsbruck: middeleeuwse kunstschat door Pieter Klein Beernink

Bij veel Nederlanders is de Oostenrijke stad Innsbruck bekend van het vliegveld of van een hotelkamer. Ze stappen er in en uit het toestel om in de bergen op wintersport te gaan. Of ze stoppen er, en vaak is het dan al donker, als ze met de auto op en neer naar Italië gaan. Zodoende missen ze de binnenstad van de oeroude keizerlijke residentie, met zijn verbazingwekkende middeleeuwse kunstschatten.

Top 3 Tirol

De Habsburgse keizer Maximiliaan leefde in Innsbruck in grote luister. Zijn luxueuze hofcultuur werd door de koningen van Frankrijk en Engeland beschouwd als een voorbeeld van verfijning. Van deze sfeer van zo’n 500 jaar geleden is nog heel wat voelbaar in de binnenstad, de zogenoemde Altstadt, met zijn oude bogen die huizen uit de 15de en 16de eeuw ondersteunen.

In zo’n cultuurrijke stad werkt het niet om alles even te willen te zien, om snel door te kunnen rijden. Dat pakt frustrerend uit. Als u hier álles wilt zien, dan moet u de tijd nemen. Ook om de tastbare middeleeuwse sfeer tot u door te laten dringen, de slingerende straten, de galerijen met hun lage gewelven en stokoude gebouwen.

Gastvrijheid

Als het parkeerkaartje onder uw voorruit verloopt, is er overigens niets aan de hand. Een parkeerbon kost hier 21 euro en blijft de hele dag geldig. Hetzelfde bedrag was u anders ook kwijt geweest: Dat is pas gastvrijheid! Vergeet overigens niet onmiddellijk te stoppen als iemand een zebrapad dreigt over te steken. Hier is dat namelijk nog heel gebruikelijk.
Op doorreis kunt u ervoor kiezen om één hoogtepunt te bekijken. De rijke abdijkerk van Wilten, het renaissance-kasteel Ambrass, beide net buiten de stad, of de Hofburg in het centrum, die in de achttiende eeuw werd herbouwd door Maria Theresia. Als grondlegster van het huis Habsburg-Lotharingen tooide ze de grootste zaal van het paleis niet met portretten van illustere voorouders, maar juist van met de zestien kinderen die ze kreeg met keizer Franz Stephan. Eén van hen was Marie Antoinette die tijdens de Franse Revolutie stierf onder de guillotine.
De paleismedewerkers zijn allervriendelijkst. Als u zich bij de uitgang iets laat ontvallen als ‘Tot ziens, dat was mooi’, of iets dergelijks, kijk dan niet verbaasd op als u een volzin terugkrijgt in de geest van: ‘Het doet ons veel genoegen dat u ons museum zo kunt waarderen’. Zo zijn de Oostenrijkers.

Hoogtepunten

Eén van de oude poorten die onder het paleis doorlopen, gaat richting de Hofkirche. Hier bevindt zich wellicht het bijzonderste spektakel van de stad: het grafmonument van Maximiliaan. Liefst 26 bronzen beelden, groter dan manshoog, staan er in twee imposante rijen om de keizerlijke tombe heen. De puntgave figuren met hun rare hoofdtooien, enorme mouwen en fantasierijk bestikte gewaden zijn van vlak na het jaar 1500! Uit die tijd hebben we in eigen land nauwelijks iets over.
Het zijn niet de kinderen maar de bekendste voorgangers van Maximiliaan die moeten tonen hoe ontzagwekkend het huis Habsburg is. Ontzag wordt in ieder geval ingelegd door het vakmanschap van de bronsgieters en de ontwerpers van die tijd, onder wie de beroemde Albrecht Dürer.
Dat de hooggeplaatsten er destijds inderdaad zo bont bij liepen, toont een kleurrijk beschilderd altaarstuk uit die tijd in het schilderijenmuseum, het Ferdinandeum. Dit imposante 19de-eeuwse gebouw, met bovendien een grote archeologische afdeling, is ook weer een hele middag terug in de tijd. Zeker als u daarvoor vlakbij heeft geluncht in het koffiehuis Central, waar de laatste 100 jaar weinig is veranderd.

Hollandse Meesters

In het museum hangen niet zomaar Hollandse Meesters, zoals ze wereldwijd in grote steden het Nederlandse toeristenhart sneller doen kloppen. Hier is zelfs een Pieter Breughel te zien en bovendien een Rembrandt. Ondertussen lijkt het museum verlaten en staat u waarschijnlijk helemaal alleen voor het werk van de Amsterdamse meester.
Kijk niet te lang. Want dan komt de suppoost omstandig naar u toe kraken, verrukt om die ene bezoeker. Dan zet ook zij haar beste Oostenrijkse beentje voor: „Als u bijzondere vragen heeft over het schilderij, dan wil ik graag de conservator voor u erbij halen!” Zou het ergens anders net zo correct kunnen zijn, als in Oostenrijk?
(Bron:Telegraaf)