Spanje grootste wijnproducent

Spanje is de grootste wijnproducent ter wereld

MADRID - Spanje stoot Italië en Frankrijk van de troon wat betreft de productie van wijn in 2013. Het land is nu de grootste wijnproducent ter wereld, zo maakte de Spaanse overheid bekend, die zich baseerde op eigen gegevens over de wijnproductie in het land en op schattingen van de producties in Italië en Frankrijk. Spanje produceerde vorig jaar 50 miljoen hectoliter wijn (6,7 miljard flessen). Dat is 41 procent meer dan in 2012. Deze aantallen zijn groter dan die van de Italiaanse en Franse wijnindustrie die, over dezelfde periode, worden geschat op respectievelijk 47 en 42 miljoen. De definitieve cijfers van de internationale organisatie van wijn worden pas in mei gepubliceerd. Als eerder genoemde getallen worden bevestigd, is dat goed nieuws voor de Spaanse export. Een nieuwe sector die kan helpen bij het herstel van de Spaanse economie die zo hard werd geraakt door het knappen van de vastgoedzeepbel. Ook Rafael del Rey, directeur van het Spaanse observatiebureau voor de wijnmarkt, gaf toe 'zeer verrast' te zijn over Spanje's mogelijke koppositie als grootste wijnproducent ter wereld. Het goede seizoen als gevolg van een perfecte combinatie van zonneschijn en neerslag is zeker een belangrijke factor, maar volgens Del Rey helpt het ook dat de wijnproducenten zich steeds meer inspannen om hun productie te vergroten door efficiënter te werk te gaan en met modernere technieken de wijngaarden te benutten. Slechts 25 jaar geleden werd er 17 hectoliter per hectare geproduceerd in Spanje. Dit ligt de laatste jaren op een gemiddelde van 50 hectoliter per hectare. Het grootste gedeelte van de Spaanse wijnproductie wordt echter niet in Spanje zelf opgedronken. Spanjaarden geven de voorkeur aan een koud biertje als ze op een zonnig terras zitten. 'Na Noorwegen is Spanje het land met de laagste wijnconsumptie per hoofd van de bevolking in Europa', zegt Pau Roca, algemeen secretaris van de Spaanse wijnfederatie. Dus richten de wijnproducenten zich meer op het exporteren van hun product en het verbeteren van het imago in het buitenland van Spaanse wijn, zo zegt AFP in een video. Het gaat al beter: slechts 8 jaar geleden werd Spaanse wijn voornamelijk in Spanje gedronken. Nu wordt het vooral geëxporteerd. De afgelopen twee jaar exporteerde Spanje de dubbele hoeveelheid wijn dan die werd geconsumeerd in het land, voegde hij toe

(Bron: Weekblad De Week)

Spanje; Costa Blanca

Aan de wandel met ‘de week’: el Hondo

 Enigszins verborgen tussen de plaatsen Elche, Crevillente, Catral en Dolores ligt het natuurgebied El Hondo.

 Dat bestaat uit grote waterplassen en oneindige rietvelden in een vlak maar fascinerend landschap. In dit gebied is recentelijk een nieuwe wandelroute uitgezet en bovendien een mooie fietsroute.

Praktische informatie

Duur: 1,5 uur, meerdere opties

Moeilijkheidsgraad: eenvoudig

Beginpunt: Komende uit Elche of noordelijker plaatsen rijdt u via de A-7 richting Murcia en kiest tien kilometer onder Elche de afslag naar de AP-7 (Cartagena). Vervolgens neemt u de eerste afslag, Caral. Komende vanuit de zuidelijke kuststreek van de provincie Alicante, neemt u de nieuwe snelweg AP-7 richting Crevillente en kiest de tweede afslag Catral (nr. 730). Op de twee rotondes die u onderaan de snelweg tegenkomt, houdt u de richting San Felipe Neri aan. Bij een stoplicht in dit dorp buigt de weg naar rechts en u volgt die richting. Hier staat ook de eerste wegwijzer met natuurpark El Fondo (Valenciaans voor El Hondo). U verlaat het dorp en ziet even later een tweede wegwijzer, die u rechtsaf een zandpad opstuurt. Hier rijdt u in - pas op voor de kuilen - en na 800 meter komt u bij een grote parkeerplaats.Tip: Ditzelfde punt vormt het begin van een zestien kilometer lange fietsroute, die met blauw is aangegeven.

Wandeling

De parkeerplaats hoort bij het informatiecentrum van natuurpark el Hondo. Het is de moeite waard dit centrum eerste te bezoeken voor u gaat wandelen. Niet alleen kan men u een mooie folder verstrekken over het natuurpark maar ook kunt u op posters en informatieborden zien welke vogels er zoal voorkomen in het park. Voor vogelliefhebbers is El Hondo namelijk een paradijs. Bovendien zijn er oude foto’s te zien over de geschiedenis van dit gebied, dat tot op de dag van vandaag een belangrijke rol speelt voor de hele streek. El Hondo is namelijk veel meer dan alleen natuurgebied. Het grootste deel van de bijna 2500 hectare vochtig gebied wordt gebruikt om de akkers tussen Alicante en Orihuela te bevloeien. Een derde en laatste reden om het centrum te bezoeken is de glazen achtergevel van het gebouw, via welke u een mooi uitzicht heeft op een kleine lagune.

Komende uit de deur van het informatiecentrum slaat u rechtsaf en loop het houten plankier op. Dit leidt door het riet en heeft een mooi uitzichtpunt waar u over het water en de eindeloze rietvlaktes kijkt. Het enige geluid dat u hier hoort is het gekwaak van eenden en gekwetter van kleine vogels die zich verscholen houden in het riet.

Na ongeveer een kwartier wandelen over de planken komt u uit op een pad. De gele route, die u tot nu gevolgd heeft, loopt nu rechtsaf terug naar het informatiecentrum. U gaat hier echter over op de groene wandelroute en de blauwe fietsroute, die beide bij het informatiecentrum zijn begonnen. Overigens is men bezig meer fietsroutes uit te stippelen vanuit deze locatie, gebruik makend van het feit dat het landschap hier volledig vlak is en er veel geschikte paden zijn. Een fietsroute naar San Isidro is al klaar, andere routes zullen binnenkort in gebruik genomen worden.

U gaat schuin linksaf, dat wil zeggen dat u niet het pad neemt waarvoor u een hek moet passeren maar het zandpad dat rechts naast een kleine lagune loopt. Er staan op deze hoek geen routepaaltjes maar op de volgende hoek weer wel.

U loopt nu door een prachtig stukje. Rechts naast u de goed verzorgde akkers, links een lagune met vele tientallen vogels: meeuwen en sterns die over het water scheren, diverse eendensoorten en meerkoeten die zich laten drijven en kleine zangvogels die in de rietpluimen balanceren. Na een paar minuten komt u bij een picknickplek langs een kanaal. Zoals u ook verderop zult zien wordt El Hondo aan alle kanten omgeven door kanalen. Het gebied is dan ook een ingenieus geheel dat bestaat uit twee hele grote lagunes, die gebruikt worden voor de irrigatie en waarvan het waterniveau afhankelijk is van de aanvoer door de rivier Segura en de neerslag, een aantal kleinere lagunes die meestal gevuld zijn met water en onder de bescherming vallen van de Generalidad Valenciana, en een heel stelsel van kanalen en sluizen die het water naar de juiste akker brengen.

Het deel waar u nu wandelt, is het beschermde deel, het deel met de voor irrigatie gebruikte lagunes is alleen te betreden na een afspraak met de Comunidad de Riegos.U slaat de bocht om en loopt verder over een zandpad, dat aan de ene kant een waterkanaal heeft met daarachter een palmbomen plantage en aan de andere kant een vrij grote lagune met veel riet. Het water is nu wat verder van het pad maar met een verrekijker kunt u nog heel wat leven waarnemen op en om de plas. Langs het pad staat een houten uitrusthut en een eind verderop een uitkijktoren. Vanaf die uitkijktoren krijgt u een mooi beeld van de uitgestrektheid van dit gebied.

U ziet een volgende lagune, u ziet de sluizen van de lagune waar u net langsliep en u ziet een enorme zee van riet. Daarachter ligt de grootste lagune, maar die is net niet te zien.Weer beneden steekt u het kanaal over en slaat dan linksaf. De fietsroute gaat op dit punt rechtsaf.

U loopt nu ruim een kwartier over een loodrechte weg, met aan de linkerkant de lagune en aan de rechterkant een kanaal waarin honderden vissen in alle soorten maten zwemmen en daarachter een indrukwekkende hoeveelheid riet. Het is hier compleet stil, op de geluiden van de vogels na en het is werkelijk niet te geloven dat u zich hier in een gebied bevindt dat aan alle kanten omringd wordt door bebouwing en drukke wegen. het winterse zonlicht speelt met de rietpluimen en zorgt voor een prachtig kleurenpalet.

U loopt rechtdoor tot u op de hoek van de tweede lagune een plankier linksaf ziet gaan. Dit leidt naar een observatiehut die met palen op het water geplaatst is. Vooral vogelliefhebbers in het bezit van verrekijkers of telescopen zullen hier graag een poosje zoet brengen, in de hoop dat ze de zeldzame witkopeend of marmereend signaleren, die beide in het park voorkomen. Ook kunt u roofvogels boven het riet ziet zweven.

Na de observatiehut leidt het pad u in een klein kwartier terug naar de parkeerplaats. Op het laatste traject komt u langs een paar enorme akkers, voorbeelden van de duizenden hectares landbouwgrond die profiteren van het water uit El Hondo.

Als u na deze rondwandeling nog niet genoeg heeft van dit bijzondere landschap of meer vogels wilt zien, dan kunt u ten noorden van Dolores (CV-861 volgen) nog naar een tweetal andere observatiehutten, die moeilijker te bereiken zijn. In het informatiecentrum kan men u de precieze locatie uitleggen, en de fietsers die de blauwe route volgen, komen er sowieso langs.

Door: Bea Lutje Schipholt

Spanje; vogels aan de Costa Blanca

Wat er zoal vliegt: vogels in de provincie Alicante (5)

Het is alweer een poosje geleden dat ik de vogels die er in de natuur om ons heen voorkomen, aan de orde bracht. Maar nu de lente bezig is met grote stappen haar intrede te doen, beginnen ook de vogels zich te roeren. Ze maken veel lawaai, gaan op zoek naar een partner en beginnen met het verzamelen van nestmateriaal. Andere soorten komen terug naar hun verblijf in warmere oorden of vertrekken juist nadat ze aan de Costa Blanca hebben overwinterd.
 In een kuststreek als de Costa Blanca komen natuurlijk veel zeevogels voor. Want hoewel een groot deel van de kust door de mens is bebouwd, zijn er gelukkig nog altijd veel kuststroken zonder hoge bouwwerken. De ge­meente Jávea met haar ontelbare baaien en uitstekende kapen, voor de mens onbereikbare rotsen zoals bij Benimantell, Calpe en de achterkant van de Sierra Helada tussen Albir en Benidorm. Ten zuiden van Alicante uitgestrekte zandstranden met duinen die maar een paar maanden per jaar vol mensen liggen en de andere twaalf maanden het do­mein zijn van grote groepen meeuwen en sterns. En de bijzonderheid dat vlak achter die stranden grote, beschermde lagunes liggen die weer andere vogelsoorten aantrekken.De zeevogels worden ook aangetrokken door de viskwekerijen voor de kust en door de vissersboten, die elke namiddag met volle netten naar de havens varen en waar er regelmatig een visje overschiet voor een gewiekste vo­gel. Als toeschouwer zonder veel vogelkennis denken we dan misschien dat al die krijsende vogels rondom de vissersboot tot dezelfde meeuwensoort behoren maar degene die de moeite neemt een verrekijker te pakken ontdekt al snel dat er heel wat verschillende soorten tussen vliegen.

Een meeuwensoort die in Nederland of Bel­gië alleen af en toe als zomergast wordt ge­zien maar die in de provincie Alicante het hele jaar door langs elke kust en op elke rots wordt waargenomen, is de geelpootmeeuw (Larus Michahellis) of in het Spaans Gaviota Patiamarilla. Deze forse meeuw lijkt erg op de in Nederland veel bekendere zilvermeeuw maar ze heeft gele poten in plaats van rode. Het zijn de geelpootmeeuwen die in groten getale de Peñón de Ifach onveilig maken en die daar, en ook op de Sierra Helada en veel andere rotsachtige plekken, in de lente hun nesten maken. De geelpootmeeuw is zestig cm groot, heeft een gele snavel met een rode stip, een witte kop en borst, grijze vleugels en een zwart-witte staart. De jonge vogels hebben het eerste jaar een zwarte snavel en een bruin gespikkeld verenkleed. Deze meeu­wensoort is zo gewend geraakt aan de mens dat er zelfs gevallen bekend zijn van meeuwen die op daken van flatgebouwen nestelen. Ook zwermen ze altijd rondom de vissershavens en stelen ze de vissen zelfs van de boot. De soort heeft zich de laatste decennia zo uitgebreid dat in Calpe af en toe gesproken wordt over een plaag. In elk geval is het niet verstandig (en vaak ook verboden) tussen eind april en eind mei de wandeling naar de top van de Peñón de Ifach te maken want de meeuwen die hun nesten bewaken, kunnen heel agressief worden.De Kleine mantelmeeuw (Larus fuscus) lijkt qua uiterlijk veel op de geelpootmeeuw maar ze is vijf centimeter kleiner.

Een ander verschil is dat ze vooral in de winter aan de Costa Blanca verblijft en meestal in de lente naar noordelijker gelegen landen vertrekt.

Ook veel gezien en bekender bij Noord-Europeanen is de kokmeeuw (Larus ridibundus of Gaviota Reidora), die opvalt vanwege haar donkerbruine kop en rode poten. Deze meeuw is veel kleiner, slechts 36 cm en ze valt dan ook niet te verwarren met de hiervoor genoemde soorten. Het zijn de kokmeeuwen die vaak in hele groepen op het strand zitten te soezen.?De genoemde bruine kop hoort trouwens bij het zomerkleed, in de winter hebben deze meeuwen slechts twee lichtbruine strepen over hun kopje. De kokmeeuw verplaatst zich in grote groepen en houdt zich het hele jaar op bij zee, bij meren en rivieren.

Een veel zeldzamer meeuwensoort is de Audouin’s meeuw (Larus Audouinii). Deze elegante, 50 cm grote meeuw komt aan de zuidoostkust van Spanje redelijk veel voor maar wordt in de rest van Europa zelden of nooit waargenomen. Het is dan ook een soort die als ‘kwetsbaar’ op de internationale soortenlijst staat. Deze meeuw heeft een knalrode snavel, grijze poten en een lichter grijze rug dan de andere meeuwen. De Audouin’s meeuw komt wat minder dicht bij de bewoonde wereld, ze nestelt het liefst op eilanden voor de kust, zoals Tabarca en het eilandje van Benidorm of op rotsen waar weinig mensen komen. Wel volgt ze de vissersboten als deze ‘s avonds aankomen en dat is dan ook het beste moment om deze soort waar te nemen.Sternns worden vaak over één kam geschoren met meeuwen maar het is een vogelsoort van een andere familie die zich wel vaak samen met meeuwen ophoudt. Op de foto hierboven, die ik onlangs op het strand van Villajoyosa nam, zat een vijftal grote sterns tussen een grote groep kokmeeuwen, terwijl een geelpootmeeuw aan de rand van de groep de wacht leek te houden.

Sterns zijn kleiner dan de meeste meeuwen en ze staan veel lager op hun poten. ook hebben ze smallere vleugels en een spitse snavel. Vrijwel alle soorten sterns hebben een zwart petje. De grote stern (sterna sandvicensis) of in het Spaans Charrán Patinegro meet 40 cm en heeft een zwarte snavel met een geel puntje en zwarte poten. Zijn zwarte pet vormt aan de achterkant een kuif. Ook de stern zoekt rustige plekjes om te nestelen, zoals eilandjes in de zoutmeren of eilandjes vlak voor de kust. Ze zoekt echter de kust op om voedsel te zoeken. De grote stern komt in de winter heel veel aan de Costa Blanca voor, een deel van de populatie vertrekt in de lente naar noordelijker gebieden. In de zomer wordt hun plaats ingenomen door de kleinere visdief (35 cm, rode poten en rode snavel) en de nog kleinere dwergstern (23 cm, gele snavel en gele poten). Deze twee sternsoorten voeden zich met kleine visjes en zijn daarom regelmatig in de buurt van vissershavens en viskweekvijvers te zien.

Na al deze meeuwen en sterns nog een wat spectaculairder vogelsoort, die ook tussen de zwermen vogels die rondom de vissersboten vliegen, waargenomen kan worden. Soms vliegt er tussen al die vogels namelijk een veel grotere witte vogel, met lange zwart gepunte vleugels en een (licht)gele kop met een lange snavel: de Jan-van-gent (Morus bassanus) of Alcatraz Atlántico. De Jan-van-gent kan wel een meter groot worden en het is dan ook de grootste zeevogel die in Spanje voorkomt. Deze soort wordt vrijwel nooit zittend waargenomen, ze is altijd onderweg, snel vliegend en snel wendend. De Jan-van-gent komt in Alicante vooral in de winter voor, maar ook tijdens de vogeltrekperiodes is het een regelmatig geziene gast die vanuit zee de visserboten naar de kust volgt om gemakkelijk wat vis te bemachtigen. Jan-van-genten zijn vaak met zijn tweeën, ze blijven jarenlang met dezelfde partner en keren ook vaak terug naar hetzelfde nest.

Zelf zag ik de indrukwekkende Jan-van-gent de afgelopen maanden diverse keren, ik hoop dat u evenveel geluk heeft!

Door: Bea Lutje Schipholt

(Bron: Weekblad De Week)