Wandelen aan de Costa Blanca

Naar de Cabezo Negro door de Rambla Salada

Hoewel de route de naam draagt van ‘Cabezo Negro’, gaat het in feite om een kleine heuvel waarop zich een steengroeve bevindt. Het attractieve van deze route is echter niet zozeer het einddoel, maar wel het doorlopen van enkele barrancos die uitkomen in de ‘Rambla Seca’, beter bekend als de ‘Rambla Salada de Albatera’. De Rambla Salada vormt de grens tussen de grondgebieden van Albatera en La Murada. Het net van barrancos dat uitkomt in de Rambla ligt op het grondgebied van La Murada, dat een gehucht is van Orihuela. We raden u aan de route niet in tegengestelde richting te lopen dan die die we hier aanduiden, want indien men het terrein niet kent en de barranco opgaat in plaats van afdaalt, kan men zich gemakkelijk vergissen en bij een splitsing de verkeerde richting nemen.
Als we de auto parkeren, moeten we er rekening mee houden dat de geasfalteerde weg naar de steengroeve op de Cabezo Negro loopt, dus op werkdagen passeren daar heel vaak vrachtwagens. Zoals op de kaart te zien is, beginnen we bij een landweg die een andere kruist en die naar rechts loopt. We moeten nu afdalen naar de bedding van de barranco en volgen daarvoor de pijpleiding die het zoute water vervoert naar de lagunen van La Mata en Torrevieja. Het water komt van de Diapiro Triásico de Pinoso, waar men water injecteert in speciale putten en het zoute water er weer uittrekt. De bedoeling is om het zoutgehalte op peil te houden na hevige regenval, want dit zoutgehalte is tien keer hoger dan dat van de zee en Torrevieja heeft een groot deel van zijn economie te danken aan de zoutwinning. We hebben geen idee van het zoutgehalte in deze putten, want dat ligt enorm hoog en dat is te zien op enkele plaatsen waar kleine lekken ontstonden en zoutkorsten de bodem bedekken.
Eenmaal in de bedding begint een geleidelijke afdaling en vinden we hier en daar enkele kleine vijvertjes, uitgehold in de rotsen, in deze smalle bedding. Hier en daar moeten we eventjes steil afdalen, maar normaal gezien vormt dat weinig problemen. Na de eerste ‘sprong’ volgt bijna onmiddellijk de tweede van ongeveer drie meter, maar hier maakt een ketting die men bevestigd heeft de afdaling gemakkelijker.
We dalen verder de barranco af tot bij een grote put met rechts een wand en hier moeten we voorzichtig stappen om niet in het water te belanden. Bij de belangrijkste putten vinden we informatieborden met het logo van de Club Amigos de la Sierra de Callosa de Segura en de Grupo Montañero Albaterano, die deze informatie hier hebben geplaatst. Daarna komt een gevaarlijke afdaling die de gewone wandelaar voor moeilijkheden kan plaatsen en waar men uiterst voorzichtig te werk moet gaan. Het gaat verticaal naar beneden, zo’n tien meter boven het wateroppervlak. Daarna wordt de barranco breder en na die laatste hindernis ondervinden we geen enkele moeilijkheid meer. We genieten dus even na die zucht van verlichting die we slaakten om die helling af te dalen.
In enkele bochten van de barranco heeft het water enkele spelonken uitgesleten die de omgeving spectaculair maken. Wat verder wordt het weer smaller en een opeenvolging van zigzagbochten tussen steile rotswanden maakt de tocht aantrekkelijk, vooral omdat er steeds verrassingen komen en men haast nooit een recht stuk kan zien.
We komen dan op een punt, bij een zwarte rots in de bedding, bekend als de Barrón Negro en langs beide zijden zijn er diepe putten van wel vijftig meter, beschermd door een hek. Hier kunnen we zonder veel moeilijkheden afdalen en er werd een ketting aangebracht om die afdaling gemakkelijker te maken. Weer wat verder vinden we de resten van een constructie en dan komen we in de Rambla Salada, duidelijk merkbaar, want de bodem is met zout bedekt. Rechts zien we dan een informatiepaneel en links een landweg langswaar we de rambla verlaten en die ons naar Las Ventanas voert.
We komen bij de kruising met een andere landweg en hier lopen we naar rechts in de richting van de Casas de Las Ventanas, de ruïnes van enkele woningen in het centrum van een vlakte, waar vroeger intensief aan landbouw werd gedaan. De naam komt van de wand in het zuiden, waar de wind door erosie een aantal gaten heeft geboord die hier bekend staan als de ‘ventanas’ (vensters). Een beetje verder is links van de weg een aantal grotwoningen die nu verlaten zijn.
We gaan nu de Cabezo Negro op en volgen daarvoor de markeringen van de ‘Cross de Montaña Subida al Cabezo Negro’, een loopwedstrijd die in 1998 werd ingevoerd vanaf het gemeentehuis van Albatera naar de hoogte van de Cabezo Negro. Het laatste stuk is vrij steil en eindigt bij de ingang van de groeve, bekend als ‘los Serrano’. Vanaf hier is het een geleidelijke afdaling over een geasfalteerde weg, maar we kunnen ook langs de pijpleiding afdalen, want dan hebben we geen hinder van het verkeer. In beide gevallen komen we terug bij de wegkruising waar we de tocht begonnen zijn.
Voor een vergroting van de kaart, op internet: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKxqJEwmWzEpo4Zu9NDV5bN7rvF4qIRGKBUMM8ohO2i_oA3vAdFEG9v2qnGZAqE6i585oIdPLeTgchw1IyZLSIaXDSo4Ud2QiAhAf-3-xhUFfn3UbQHqxr1Ef_jn0sJ85GL_r7Fw3qKYxw/s1600/negro.gif

(Bron:Weekblad Hallo)