donderdag 31 oktober 2013
zondag 27 oktober 2013
Spaanse likeurtjes
Spaanse likeurtjes voor na de maaltijd
Veel
restaurants bieden u na het nuttigen van een uitgebreide lunch of diner
een likeurtje van het huis aan. Deze likeurtjes zijn er in veel soorten
en smaken en niet alle namen zijn bij ons noorderlingen bekend. Vandaag
stel ik er een aantal aan u voor.
De functie van een likeurtje na de maaltijd is meerledig. De restauranthouder drukt er zijn waardering voor uw bezoek mee uit en u krijgt de kans uw aangenaam verblijf nog eventjes te verlengen. Maar vele van deze chupito’s zijn heel goed voor de spijsvertering en het lekkere ‘afzakkertje’ heeft dus ook praktisch nut.
Twintig jaar geleden was het drankje van het huis aan de Costa Blanca vrijwel altijd een appellikeurtje, een mistela of een kruidenborreltje. Tegenwoordig is de variatie veel groter. Restaurants zonder veel fantasie haken in op de populariteit van de Italiaanse limoncello maar er zijn ook restaurants waar je kunt kiezen uit diverse huisgemaakte drankjes of streekspecialiteiten.Het drankje dat na de limoncello tegenwoordig het vaakst op tafel komt, is de orujo. Deze doorzichtige borrel wordt vervaardigd van wat er over is van de druiven na de wijnbereiding. Orujo betekent dan ook letterlijk droesem en het is juist dit bezinksel dat het kenmerk vormt voor de originele orujo, die vaak wordt verward met brandewijn. Orujo is oorspronkelijk afkomstig uit Cantabrië en Galicië maar heeft zich in de laatste decennia verspreid over heel Spanje. De druivenresten worden gedestilleerd en er ontstaat een drank met een alcoholpercentage van 40 tot 60 procent. Hetzelfde drankje wordt ook in Italië veel gefabriceerd, daar heet het grappa.Een variatie op de orujo is de orujo de hierbas. Aan de resten van de druiven worden in de natuur groeiende kruiden toegevoegd en het geheel krijgt na bereiding een lichtgroene of gele kleur. Tijm, rozemarijn, anijs, munt en salvia zijn de meest gebruikte kruiden voor dit drankje hoewel de samenstelling overal weer anders is.
De functie van een likeurtje na de maaltijd is meerledig. De restauranthouder drukt er zijn waardering voor uw bezoek mee uit en u krijgt de kans uw aangenaam verblijf nog eventjes te verlengen. Maar vele van deze chupito’s zijn heel goed voor de spijsvertering en het lekkere ‘afzakkertje’ heeft dus ook praktisch nut.
Twintig jaar geleden was het drankje van het huis aan de Costa Blanca vrijwel altijd een appellikeurtje, een mistela of een kruidenborreltje. Tegenwoordig is de variatie veel groter. Restaurants zonder veel fantasie haken in op de populariteit van de Italiaanse limoncello maar er zijn ook restaurants waar je kunt kiezen uit diverse huisgemaakte drankjes of streekspecialiteiten.Het drankje dat na de limoncello tegenwoordig het vaakst op tafel komt, is de orujo. Deze doorzichtige borrel wordt vervaardigd van wat er over is van de druiven na de wijnbereiding. Orujo betekent dan ook letterlijk droesem en het is juist dit bezinksel dat het kenmerk vormt voor de originele orujo, die vaak wordt verward met brandewijn. Orujo is oorspronkelijk afkomstig uit Cantabrië en Galicië maar heeft zich in de laatste decennia verspreid over heel Spanje. De druivenresten worden gedestilleerd en er ontstaat een drank met een alcoholpercentage van 40 tot 60 procent. Hetzelfde drankje wordt ook in Italië veel gefabriceerd, daar heet het grappa.Een variatie op de orujo is de orujo de hierbas. Aan de resten van de druiven worden in de natuur groeiende kruiden toegevoegd en het geheel krijgt na bereiding een lichtgroene of gele kleur. Tijm, rozemarijn, anijs, munt en salvia zijn de meest gebruikte kruiden voor dit drankje hoewel de samenstelling overal weer anders is.
Een ander dessertdrankje dat van druiven wordt gemaakt, is de vooral in het noorden van de provincie Alicante zeer populaire mistela. Mistela wordt gemaakt door aan druivensap zoveel alcohol toe te voegen dat het sap niet gaat fermenteren. Dat wordt bereikt bij een percentage van 15 of hoger. Aan de originele mistela wordt geen enkel ander ingrediënt toegevoegd maar in de loop der jaren zijn er talloze variaties op ontstaan, sommige alleen met honing of zoetstoffen, andere met koffiebonen, sinaasappelschillen of kruidnagel.
Een likeur die afkomstig is uit de provincie Alicante en vooral in restaurants in Elche veel als drankje wordt aangeboden, is de cantueso. Cantueso wordt van de gelijknamige plant gemaakt, een familielid van de tijm (thymus moroderi). Deze plant wordt gedestilleerd en er wordt suiker toegevoegd. Het resultaat is een lichtbruin drankje met een alcoholpercentage van 25 tot 30 dat behalve lekker ook goed is voor de spijsvertering.
In Monforte del Cid - in de binnenlanden van de provincie Alicante - is men trots op de anijslikeur die hier vandaan komt en die een kwaliteitserkenning (denominación de origen) heeft. Dit drankje, anís paloma, wordt gemaakt door wilde anijs en/of steranijs te distilleren in neutraal smakende alcohol van 40 tot 55 procent. Het resultaat is een doorzichtige, zoete drank met een aangename anijssmaak.Een specialiteit van de stad Alcoy is koffielikeur, café de Alcoy genaamd. Dit drankje wordt aangeprezen als aperitief maar in de praktijk wordt ze ook vaak bij de koffie na de maaltijd geserveerd. De koffielikeur wordt gemaakt door gemalen koffie te laten weken in smaakloze alcohol met een percentage van 15 tot 25 procent. Het resultaat is een donkerbruine, niet al te sterke drank.Afkomstig uit Baskenland maar al decennialang populair in heel Spanje is de pacharan, een likeur van sleedoornbessen en anijs. De bessen worden geweekt in brandewijn met anijssmaak en het resultaat is een zoete likeur met een alcoholpercentage van tussen de 25 en 30. Volgens de overlevering wordt pacharan vooral in de regio Navarra al sinds de Middeleeuwen gedronken maar zijn er in vrijwel heel Spanje recepten bekend van dranken die met behulp van de bes van de sleedoorn worden gebrouwen.
Behalve de sleebes worden ook veel andere vruchten- en notensoorten gebruikt voor het brouwen van likeurtjes. De bekendste is waarschijnlijk de appel maar ook sinaasappels, citroenen, perziken, kiwi’s, bananen, amandelen, hazelnoten, bramen, allerlei soorten bessen en zelfs de vruchten van de aardbeiboom worden gebruikt om alcoholische drankjes van te brouwen. In de meeste gevallen gebeurt dit door het fruit een maand in een liter brandewijn of alcohol te laten staan en vervolgens suiker toe te voegen. In sommige restaurants maakt men de aangeboden likeurtjes zelf of heeft men een kennis of familielid dat deze drankjes maakt. Zo hoeft de gift aan de klant niet zo duur uit te vallen en kan men ook nog af en toe van smaak of recept veranderen. Het hoeft u dan ook niet te verbazen als de flessen die na de maaltijd op tafel verschijnen vaak geen etiket hebben zodat u maar moet afwachten hoe sterk het vocht is dat u naar binnen gooit en waar het van gemaakt is. Maar minder lekker is het er zeker niet om!
Door: Bea Lutje Schipholt
(Bron: Weekblad de Week)
zaterdag 19 oktober 2013
vorige | foto 1 van 10 | volgende
Wie de aardse schoonheid van op grote hoogte wilt
aanschouwen, moet daarvoor wel enige moed en durf tentoonspreiden. Door
de eeuwen heen zijn overal ter wereld prachtige wandelpaden en
loopbruggen aangelegd langs bergwanden. Met de hulp van de collega's van
de website io9 selecteerden we voor u tien sensationele, tja,
klifhangers. Niet voor tere zieltjes!
Op deze foto: Angels Landing, vroeger de Temple of Aeolus genoemd, is een 454 meter hoge rotsformatie in Zion National Park, in de Amerikaanse staat Utah. Er loopt een in 1926 uitgekapt pad naar de top van Angels Landing, vanwaar bezoekers een spectaculair uitzicht hebben over de Zion Canyon. De wandeling wordt bestempeld als 'risicovol'. © creative commons - kwong yee cheng
Tien duizelingwekkende wandelpaden langs bergwanden
Op deze foto: Angels Landing, vroeger de Temple of Aeolus genoemd, is een 454 meter hoge rotsformatie in Zion National Park, in de Amerikaanse staat Utah. Er loopt een in 1926 uitgekapt pad naar de top van Angels Landing, vanwaar bezoekers een spectaculair uitzicht hebben over de Zion Canyon. De wandeling wordt bestempeld als 'risicovol'. © creative commons - kwong yee cheng
Wandeling aan de Costa Blanca
Aan de wandel met ‘de week’: de rivierbedding van Mutxamel 
Soms hoef je niet ver van de kust weg te gaan om verrassende plekjes te vinden. Zo zijn er de zogenoemde ‘droge rivieren’, waarvan de beddingen vooral in de lente begroeid zijn met een rijke vegetatie. De rivierbedding van Mutxamel is een mooi voorbeeld. Ooit zorgde deze rivier met een systeem van kanalen, dammen en sluizen, voor de watervoorziening van een hele streek.
Praktische informatie Duur: circa 2,5 uur Moeilijkheidsgraad: gemakkelijk
Beginpunt: Het beginpunt van de wandeling is het recreatiegebied ‘La Sabateta’. Om daar te komen, kiest u iets ten noorden van Alicante de afslag Jijona/Mutxamel en rijdt de CV-800 op. U negeert de eerste afslag Mutxamel en ook de afslag Busot. U neemt echter de derde afslag, die u linksaf laat slaan richting Mutxamel/San Juan. U rijdt tot aan een rotonde. Aan deze rotonde liggen de gebouwen van de grote Bonnisa-tomatenproducent. U gaat de rotonde helemaal rond en rijdt dezelfde weg weer op als waar u vandaan komt. Na enkele tientallen meters slaat u schuin linksaf. Er staat hier al een bordje met ‘Sabateta’. Na enkele honderden meters slaat u rechtsaf en rijdt de brug over de snelweg over. Meteen na deze brug slaat u rechtsaf en een eindje verderop kunt u links van de weg de auto neerzetten op de parkeerplaats van het recreatiegebied.NB: Doe deze wandeling niet als het pas hard geregend heeft. Wandeling Recreatiegebied ‘La Sabateta’ kijkt uit over de rand van de rivierbedding van de ‘rio seco’, die in de diepte ligt. Er staat twee informatieborden over de rivier en de waterwerken aan de rand en hierop kunt u ook de wandelmogelijkheden bekijken. Naast deze borden is een trap. U daalt de trap af naar beneden en komt uit in de rivierbedding. Hoewel de wandeling die ik vandaag voorstel onderaan linksafslaat, is het interessant eerst even rechtsaf te slaan en een stukje door en langs het gebouwencomplex te lopen dat hier voor u ligt. Het gaat hier om de Assut de Mutxamel. Assut is Valenciaans voor Azud, wat waterkering betekent. Deze van oorsprong zestiende-eeuwse constructie vormde de kern van de waterverdeling die ervoor moest zorgen dat alle akkers tot aan de kust - de zogenoemde Huerta de Alicante - van het water uit de bergen werden voorzien. Dit water kwam uit het stuwmeer van Tibi en uit het riviertje Mon-negre. U kunt dammen onderscheiden, evenals pompmechanismen, sluizen en kanalen. Helaas zijn de gebouwen slecht onderhouden en beklad. De wandeling, die met groenwitte strepen is aangegeven, loopt aan deze kant verder naar andere waterwerken tussen El Campello, Bonalba en San Juan. Hoewel dat interessant is, loopt deze route vlakbij de snelweg en is er constant veel lawaai. Ik kies ervoor de rust op te zoeken en de andere kant uit te wandelen. U keert dus om en loopt terug naar de voet van de trap. Hier slaat u nu linksaf en u loopt meteen tussen het riet. Na een paar minuten moet u schuin rechtsaf en dan steil omhoog naar het groenwitte paaltje dat u bovenaan ziet staan. Boven gaat u linksaf. Hoewel deze rivier zelfs op officiële kaarten droge rivier genoemd wordt, is er het grootste deel van het jaar wel degelijk een stroompje water. Deze aanwezigheid van water zorgt ervoor dat er veel vegetatie is en dat er plantensoorten voorkomen die u niet veel ziet aan de Costa Blanca. Zo ziet u gedurende hele route ontelbare exemplaren van de tamarisk, een struik die doet denken aan een conifeer maar die prachtige roze bloemen heeft. Op een V-splitsing gaat u rechts en u loopt door een breder stuk van de bedding. Aan uw rechterhand ziet u de ruïnes van een molen, het is slechts één van de vele graanmolens die vroeger langs de rivier stonden. Vlak na de ruïne ziet u een bordje, u gaat hier links en meteen weer rechts. Er staan elke paar meters groenwitte strepen, dus u kunt niet echt fout lopen. U komt nu in een stuk met veel riet en indrukwekkende geërodeerde rotsen. Het gesteente is hier zacht dus de wind en het water hebben niet al te veel moeite gehad om de meest wonderlijke vormen te creëren in de rotswand. U houdt de groenwitte aanduidingen aan, wordt schuin links naar beneden geleid en passeert een stenen constructie die bedoeld is om het water te reguleren. Even later komt u langs een drietal waterreservoirs. Ze worden niet (meer) gebruikt maar u kunt zien hoe het water van het ene reservoir overliep in het volgende. Meteen na de reservoirs passeert u twee prachtige ‘valse peperbomen’ (Schinus molle) die bovenop een waterkanaal staan en dus over water niet te klagen hebben. Meteen na de grootste boom slaat u linksaf en moet u even flink klimmen. Daarna loopt u tussen twee geërodeerde muren door en heeft u een mooi uitzicht op een veel groener gedeelte van het landschap met zelfs een soort oasis met palmbomen. U daalt weer af en slaat rechtsaf. De aanwezigheid van water doet zich nu steeds meer gelden, er groeien zelfs waterplanten. U vervolgt het pad tot u een wegwijzer van de route bereikt. Hier gaat u rechtdoor en loopt een klein stukje over asfalt. Na enkele tientallen meters laat u echter al linksaf en steekt via een paar stenen het water over. Het pad gaat verder tussen het riet, de tamarisken en planten als rus en veldbies. Het is hier heel groen en stil. Vijf minuten later komt u uit bij een veldje met Johannesbroodbomen. Het pad gaat hier even steil omhoog tot aan een paaltje met groenwitte kop. Het is hier zo rustig dat ik tijdens de wandeling een vos zag wegrennen. U kunt ver kijken, naar de steengroeve aan de rechterkant en de Peña Roja en andere bergen in het binnenland. U slaat schuin rechtsaf en volgt de groenwitte strepen waar deze u langs de rand van de kloof leiden. Zoals u ziet is er hier een natuurlijke dam gevormd, die, als het hard geregend heeft, voor een waterval zorgt maar nu droog staat. U klimt weer een stukje omhoog en gaat bovenaan links. Op een V-splitsing neemt u het linkerpad en u komt bovenaan deze natuurlijke dam uit. Een mooi punt om even rond te kijken en de terugtocht in te zetten. De gemarkeerde route gaat nog een kwartier verder maar dat laatste stuk is lelijk, kaal en met een vermoeiende klim dus ik raad aan terug te gaan via dezelfde weg en alleen na het passeren van de ‘oase’ onderlangs de rotsen te gaan, zodat u een steile afdaling vermijdt. De paden komen even later weer samen. Door: Bea Lutje Schipholt
(Bron: Weekblad de Week) .
Soms hoef je niet ver van de kust weg te gaan om verrassende plekjes te vinden. Zo zijn er de zogenoemde ‘droge rivieren’, waarvan de beddingen vooral in de lente begroeid zijn met een rijke vegetatie. De rivierbedding van Mutxamel is een mooi voorbeeld. Ooit zorgde deze rivier met een systeem van kanalen, dammen en sluizen, voor de watervoorziening van een hele streek.
Praktische informatie Duur: circa 2,5 uur Moeilijkheidsgraad: gemakkelijk
Beginpunt: Het beginpunt van de wandeling is het recreatiegebied ‘La Sabateta’. Om daar te komen, kiest u iets ten noorden van Alicante de afslag Jijona/Mutxamel en rijdt de CV-800 op. U negeert de eerste afslag Mutxamel en ook de afslag Busot. U neemt echter de derde afslag, die u linksaf laat slaan richting Mutxamel/San Juan. U rijdt tot aan een rotonde. Aan deze rotonde liggen de gebouwen van de grote Bonnisa-tomatenproducent. U gaat de rotonde helemaal rond en rijdt dezelfde weg weer op als waar u vandaan komt. Na enkele tientallen meters slaat u schuin linksaf. Er staat hier al een bordje met ‘Sabateta’. Na enkele honderden meters slaat u rechtsaf en rijdt de brug over de snelweg over. Meteen na deze brug slaat u rechtsaf en een eindje verderop kunt u links van de weg de auto neerzetten op de parkeerplaats van het recreatiegebied.NB: Doe deze wandeling niet als het pas hard geregend heeft. Wandeling Recreatiegebied ‘La Sabateta’ kijkt uit over de rand van de rivierbedding van de ‘rio seco’, die in de diepte ligt. Er staat twee informatieborden over de rivier en de waterwerken aan de rand en hierop kunt u ook de wandelmogelijkheden bekijken. Naast deze borden is een trap. U daalt de trap af naar beneden en komt uit in de rivierbedding. Hoewel de wandeling die ik vandaag voorstel onderaan linksafslaat, is het interessant eerst even rechtsaf te slaan en een stukje door en langs het gebouwencomplex te lopen dat hier voor u ligt. Het gaat hier om de Assut de Mutxamel. Assut is Valenciaans voor Azud, wat waterkering betekent. Deze van oorsprong zestiende-eeuwse constructie vormde de kern van de waterverdeling die ervoor moest zorgen dat alle akkers tot aan de kust - de zogenoemde Huerta de Alicante - van het water uit de bergen werden voorzien. Dit water kwam uit het stuwmeer van Tibi en uit het riviertje Mon-negre. U kunt dammen onderscheiden, evenals pompmechanismen, sluizen en kanalen. Helaas zijn de gebouwen slecht onderhouden en beklad. De wandeling, die met groenwitte strepen is aangegeven, loopt aan deze kant verder naar andere waterwerken tussen El Campello, Bonalba en San Juan. Hoewel dat interessant is, loopt deze route vlakbij de snelweg en is er constant veel lawaai. Ik kies ervoor de rust op te zoeken en de andere kant uit te wandelen. U keert dus om en loopt terug naar de voet van de trap. Hier slaat u nu linksaf en u loopt meteen tussen het riet. Na een paar minuten moet u schuin rechtsaf en dan steil omhoog naar het groenwitte paaltje dat u bovenaan ziet staan. Boven gaat u linksaf. Hoewel deze rivier zelfs op officiële kaarten droge rivier genoemd wordt, is er het grootste deel van het jaar wel degelijk een stroompje water. Deze aanwezigheid van water zorgt ervoor dat er veel vegetatie is en dat er plantensoorten voorkomen die u niet veel ziet aan de Costa Blanca. Zo ziet u gedurende hele route ontelbare exemplaren van de tamarisk, een struik die doet denken aan een conifeer maar die prachtige roze bloemen heeft. Op een V-splitsing gaat u rechts en u loopt door een breder stuk van de bedding. Aan uw rechterhand ziet u de ruïnes van een molen, het is slechts één van de vele graanmolens die vroeger langs de rivier stonden. Vlak na de ruïne ziet u een bordje, u gaat hier links en meteen weer rechts. Er staan elke paar meters groenwitte strepen, dus u kunt niet echt fout lopen. U komt nu in een stuk met veel riet en indrukwekkende geërodeerde rotsen. Het gesteente is hier zacht dus de wind en het water hebben niet al te veel moeite gehad om de meest wonderlijke vormen te creëren in de rotswand. U houdt de groenwitte aanduidingen aan, wordt schuin links naar beneden geleid en passeert een stenen constructie die bedoeld is om het water te reguleren. Even later komt u langs een drietal waterreservoirs. Ze worden niet (meer) gebruikt maar u kunt zien hoe het water van het ene reservoir overliep in het volgende. Meteen na de reservoirs passeert u twee prachtige ‘valse peperbomen’ (Schinus molle) die bovenop een waterkanaal staan en dus over water niet te klagen hebben. Meteen na de grootste boom slaat u linksaf en moet u even flink klimmen. Daarna loopt u tussen twee geërodeerde muren door en heeft u een mooi uitzicht op een veel groener gedeelte van het landschap met zelfs een soort oasis met palmbomen. U daalt weer af en slaat rechtsaf. De aanwezigheid van water doet zich nu steeds meer gelden, er groeien zelfs waterplanten. U vervolgt het pad tot u een wegwijzer van de route bereikt. Hier gaat u rechtdoor en loopt een klein stukje over asfalt. Na enkele tientallen meters laat u echter al linksaf en steekt via een paar stenen het water over. Het pad gaat verder tussen het riet, de tamarisken en planten als rus en veldbies. Het is hier heel groen en stil. Vijf minuten later komt u uit bij een veldje met Johannesbroodbomen. Het pad gaat hier even steil omhoog tot aan een paaltje met groenwitte kop. Het is hier zo rustig dat ik tijdens de wandeling een vos zag wegrennen. U kunt ver kijken, naar de steengroeve aan de rechterkant en de Peña Roja en andere bergen in het binnenland. U slaat schuin rechtsaf en volgt de groenwitte strepen waar deze u langs de rand van de kloof leiden. Zoals u ziet is er hier een natuurlijke dam gevormd, die, als het hard geregend heeft, voor een waterval zorgt maar nu droog staat. U klimt weer een stukje omhoog en gaat bovenaan links. Op een V-splitsing neemt u het linkerpad en u komt bovenaan deze natuurlijke dam uit. Een mooi punt om even rond te kijken en de terugtocht in te zetten. De gemarkeerde route gaat nog een kwartier verder maar dat laatste stuk is lelijk, kaal en met een vermoeiende klim dus ik raad aan terug te gaan via dezelfde weg en alleen na het passeren van de ‘oase’ onderlangs de rotsen te gaan, zodat u een steile afdaling vermijdt. De paden komen even later weer samen. Door: Bea Lutje Schipholt
(Bron: Weekblad de Week) .
vrijdag 11 oktober 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)